Ik ben de middelste uit een gezin met zeven kinderen. Een vader met een alcoholprobleem zorgde ervoor dat ik altijd op mijn hoede moest zijn. Zijn autoritaire manier van leidinggeven aan het gezin benadrukte dat mijn mening er niet toe deed. ‘Zolang jij hier in huis woont, doe jij wat ik zeg’ was een zin die hij nogal eens uitsprak. Ruimte innemen was een echte uitdaging.
Mijn moeder kon zelf niet met gevoelens omgaan en kon ook niet meeleven met de gevoelens van haar kinderen. Toen mijn vriendje het uitmaakte zei ze bijvoorbeeld alleen maar: ‘Er zijn nog genoeg andere jongens in de wereld’ en daardoor was er geen ruimte om te bespreken wat dit met mij deed. De gevoelens mochten er eigenlijk niet zijn.
Ook heftige discussies, meningsverschillen en ruzies tussen de kinderen onderling mochten er niet zijn. Mijn moeder hanteerde zoals ik het noem de ‘fietsbandenpolitiek’ (‘Pssssst…’ zei ze dan). Ruzies werden niet ‘uitgevochten’.
Dit heeft er voor gezorgd dat ik als jong volwassenen conflicten liever uit de wegging (ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan). Ik deed veel om het andere mensen naar hun zin te maken. Eigenlijk leefde ik heel oppervlakkig want ik was niet in staat om mijn gevoelens te delen. Als iemand aan mij vroeg hoe het met mij ging was het standaard antwoord ‘goed’ (ook als dat niet zo was). Ik loste alles wel alleen op want dat was ik zo gewend. In vriendschappen draaide het meestal om de anderen en niet om mij. Ik nam mijn ruimte niet in.
Er mogen zijn met al mijn gevoelens, wensen en behoeften, kortom mezelf mogen zijn, was voor mij geen vanzelfsprekendheid. Dat heb ik echt in de loop van mijn leven geleerd. Aanvankelijk heb ik eerst leren voelen (haptotherapie heeft daar een belangrijke rol in gespeeld). Daarna leren delen wat iets met me doet. Een coach heeft me daarbij geholpen. In gesprek over mijn slechte relatie met mijn manager zei zij: ‘Jij komt zo stoer over. Hoe kunnen andere mensen weten wat iets met jouw doet?’ ‘Je zult echt moeten delen wat het met jouw doet.’ Dat heb ik gedaan en zag de tranen in de ogen van mijn manager. Door dit uit te spreken kwamen we nader tot elkaar.
Mijn ervaring is dat door het delen van gevoelens, wensen en behoeften er een verdieping plaatsvindt tussen mensen. Diepgaande gesprekken zorgen voor een echte verbinding.
Waar ik nu sta en wie ik ben is te lezen in Dit ben ik.